ΠΕΡΝΤΟΥ (Richard Jones)
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΠΕΡΝΤΟΥ
Συγγραφέας & Εικονογράφος: Richard Jones
Μετάφραση: Αιμιλία Γιασεμή
Εκδόσεις: ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Richard Jones είναι συγγραφέας και εικονογράφος πολλών αγαπημένων μου βιβλίων. «Το λευκό λιοντάρι» και τα «Χάρτινα αεροπλανάκια», κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
Ο «Περντού» είναι ο νέος ήρωας που μας συστήνει ο Richard Jones. Ένας σκυλάκος αδέσποτος που δεν έχει τίποτα δικό του, παρά μόνο ένα κόκκινο μαντήλι δεμένο στο λαιμό. Δεν έχει φίλους, δεν έχει σπίτι. Τι κρίμα… Ακόμα και το φύλλο που πέφτει από το δέντρο στο νερό, έχει κάπου να μείνει κι ο σκυλάκος το ακολουθεί. Κι όταν φτάνει ο Περντού στην τεράστια και πολύβουη πόλη με τους πολυσύχναστους δρόμους και τους βιαστικούς ανθρώπους και πάλι νιώθει μόνος. Ψάχνει και ψάχνει όλη μέρα για να βρει ένα σπίτι μέσα, έξω, πάνω, κάτω, όμως τον διώχνουν από παντού. Ακούει συνεχώς «Φύγε!» και «Ουστ!» Κι όταν αρχίζει να πεινά, να πεινά πολύ, δεν μπορεί να αντισταθεί και τρυπώνει μέσα σε ένα εστιατόριο. Τα κάνει όλα άνω – κάτω και φεύγει κυνηγημένος. Τρέχοντας χάνει και το κόκκινο μαντήλι του. Το μόνο πράγμα που έχει δικό του. Και τότε που όλα μοιάζουν άσχημα, και η μοναξιά γίνεται ασήκωτη, εμφανίζεται ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σκουφί που κρατά το κόκκινο μαντήλι στο χέρι. Και όλα φτιάχνουν γιατί το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος είναι αγάπη. Η αγάπη είναι το πιο ζεστό σπίτι.
Περντού σημαίνει αυτός που έχει χαθεί, αυτός που δεν ξέρει πού να πάει. Πόσο ταιριαστό όνομα, λοιπόν, για τον μικρό μας ήρωα.
Μια τρυφερή ιστορία που θα συγκινήσει τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους αναγνώστες. Οι εικόνες θυμίζουν πίνακες ελαιογραφίας. Είναι τρυφερές και απαλές. Κι όταν το φύλλο που ήταν μια παρηγοριά για τον Περντού εξαφανίζεται, εμφανίζεται ένα κορίτσι. Σε όλες τις εικόνες βλέπουμε το κορίτσι να κοιτά τον Περντού. Τον βλέπει λοιπόν. Ο Περντού όμως δεν τη βλέπει. Είναι τόσο λυπημένος, τόσο απασχολημένος με τα προβλήματά του, τόσο απελπισμένος, που δεν κοιτά γύρω του. Ή πιο σωστά κοιτά αλλά βλέπει μόνο τα άσχημα. Κι όμως τελικά υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει το φως μέσα στη μιζέρια. Αρκεί να σηκώσουμε τα μάτια και να το ψάξουμε. Και το φως στη συγκεκριμένη ιστορία είναι το κορίτσι με το κόκκινο σκουφί. Γιατί τελικά δεν αδιαφορούν όλοι. Κάποιοι συγκινούνται, κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν, κάποιοι προσφέρουν την αγάπη τους απλόχερα.
Γι’ αυτό και είναι πολύ αισιόδοξη, τελικά, η ιστορία του Περντού. Όταν αισθανόμαστε μόνοι και χαμένοι πρέπει να συνεχίσουμε να ελπίζουμε όχι μόνο για να μας δουν. Πρέπει κι εμείς να βλέπουμε και να αναγνωρίζουμε την ελπίδα. Κι ίσως έτσι όλοι μας να συναντήσουμε κάποια στιγμή ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σκουφί που θα μας κάνει να νιώσουμε πως η αγάπη αυτή είναι το σπίτι μας.